Сяргей Вайніцкі. Малыя крошкі для вераб’я
1. Глядзецца ў наўкольле. Пытаць сябе: «Дзе я?». Хай сьвет як заўгодна драбіцца, адказ мае быць: «Кагадзе я быў чымсь у нідзе, цяпер я ‒ тут, і ўсё ‒ ува мне». 2. Сьвет ‒...
Tagged: Сяргей Вайніцкі
Сяргей Вайніцкі. Голас. Твар. Імя
Ante ferit quam flamma micet Я ёсьць Колькі гучыць крык?Ці адно дакуль нехта гукае, высільваючыся ва ўтрапеньні? Не. Дакуль азываецца рэха, дакуль чуе яго вуха, а перадусім – столькі, колькі памяць захоўвае яго, здольная...
Сяргей Вайніцкі. Paris delenda est
Шалік на шыі, цыгарэта ў жмені. Магутная постаць на тле сьвятла з-за сьпіны. Так я ўбачыў яго ўпершыню.
Упершыню – на свае вочы. Завочнае знаёмства адбылося за гадоў дзесяць да таго, і не было прыемным.