Сяргей Вайніцкі. Paris delenda est
Шалік на шыі, цыгарэта ў жмені. Магутная постаць на тле сьвятла з-за сьпіны. Так я ўбачыў яго ўпершыню.
Упершыню – на свае вочы. Завочнае знаёмства адбылося за гадоў дзесяць да таго, і не было прыемным.
Tagged: Беларускае мысленне
Міхаіл Баярын. Пра два розумы
У дзьвюхмоўных беларускіх слоўніках “розум” служыць перакладам адразу ўсіх органаў разуменьня, разрозьненьне якіх адбылося ў самых пачатках вялікіх філасафічных традыцыяў. Якое беларускае слова магло бы быць тым другім розумам? І якім розумам выявіцца ў такім разе той першы розум, калі зьявіцца другі?
Максім Жбанкоў. Два старыя эсэі для новых часоў
Ластаўкі ў стрэсе. Мясцовыя практыкі культурных катастроф
Беларусь. Краіна Dream
Алена Гапава. Нацыя “паміж” і ў мары аб сваіх жанчынах
Сучасны беларускі палітычны і культурны дыскурс факусуецца на ідэі вяртання ў Еўропу. Ідэя гэтая прэзентуецца настальгічным мітам беларускасці, перарваным, але не знішчаным савецкім эксперыментам: колькі стагоддзяў краіна не існавала на еўрапейскай мапе ў якасці самастойнай дзяржавы.
Сяргей Санько. Традыцыяналісцкі пагляд на традыцыю: прэзумпцыя аўтахтоннасьці і дэканструкцыя традыцыі
На культуру нельга кінуць абсалютна збочаны, аб’ектыўны позірк, бо інтэндаванасьць гэткага позірку неўнікова стаецца ўгрунтаванай у інтэндаваным, г. зн. усё роўна ў культуры.
Алесь Анціпенка. Веданта на далоні
Падрыхтоўка і кваліфікацыя Зразумела, Рэальнасьць, пра якую кажа Веданта, – покуль толькі гіпотэза. Звычайная (навуковая) веда і мысьленьне Яе не адкрываюць. Але ёсьць шлях, кажа Веданта. Найлепшы варыянт, канешне, гэта – калі маем настаўніка,...
Алесь Мікус. Галінда як ідэя
Дык жа, Галінда. Гэта тэрытарыяльнасць як каштоўнасць, сэнсы ў гісторыі, духоўная айчына, талеранцыя да аскепкаў – такія аспекты.
Міхал Баярын. Ігнат Абдзіраловіч: запавет ліючайся формы
Беларусь як праект пачынаецца ў 19 стагодзьдзі. Пасьля падзелаў Рэчы Пасталітай паступова зьнікаюць яе грамадзкія і культурныя структуры, і ўтвараецца вялікае свабоднае рэчыва, адносна якога становіцца магчыма выказваць новыя намеры.
Таццяна Слінка. “Адвечным шляхам” як асноўны код беларускага мыслення
Наша мэта — прааналізаваць структуру, тэматыку ды ідэйны змест тэксту ў кантэксце сусьветнай філасофіі і тагачаснай культурнай сітуацыі на Беларусі, сканцэнтраваўшы ўвагу на тым, як аўтар аналізуе праблему беларускай ідэнтычнасці і які шлях прапануе для яе вырашэння.
Кацярына Массэ. Паэзія як мастацтва абмежавання. Квантавая прырода паэтычнага мыслення
Я часта паўтараю, што каласальная моц паэзіі – у звышжорсткіх умовах ейнага фармальнага выражэння, ад якіх многія чамусьці бягуць так, што ажно пяты вольных радкоў блішчаць. Калісьці я і сама ўцякала, пакуль не натрапіла на адчуванне, што нешта важнае прыгэтым страчваецца.
Андрэй Строцаў. Пра сімвалічную безадказнасьць
Словы робяцца рэальнасьцю. Сімвалы робяцца рэальнасьцю. Як ты сьпяеш альбо станчыш – так і будзе. І тут мала падставаў да легкадумнага аптымізму – усё будзе так, як я хачу.
